Ben

Bir süre önce fark ettim ki, ben bu yazıyı yazdıktan sonra çok şey değişmiş. Çok şey de değişmemiş. Ama artık ben tam olarak bu yazıdaki ben değilim.

Ama daha yenisini yazana kadar, en yenisi bu. 😀

Cidden ya, bir yazı yazmak lazım tekrar. Kaç yıl oldu.

Ben Umut. Sabırsız birisiyimdir. Beklemeyi ve bekletilmeyi pek sevmem. Her ne kadar uzaktan bilgisayar manyağı gibi görünsem de bağımlı olmadığıma inanıyorum. Hiçbir zaman bilgisayarı arkadaşlarıma tercih etmeyeceğim. Öyle yapanlar var ne kötü dimi? Dersten dönüp bilgisayara kapanan ve ertesi güne kadar da sanal dünyadan çıkmayanlar… Onlardan biri olamam ben. Benim için bilgisayar ikincil bir dünya olur ancak, önce sanal olmayan yaşamım gelir.

Belki de asıl yaşamımı böyle çok önemsediğimden, hiçbir anımın boş geçmemesi için çabalarım. İmkânlı şeylerin peşinde koşmak benim için en büyük yaşama sebeplerimdendir. Bir amacım olmasını isterim hayatta, ama ulaşabileceğim bir amaç.

Aslında hayattaki tek amacım mutlu olmak. Ama hiçbir şeyi takmamaktan ve yüzüne tükürsen gülen tiplerden olmadan mutlu olmak istiyorum ben. Çocukken çok mutluyduk hepimiz, büyüdükçe ve eğitim seviyesi arttıkça hayat karmaşıklaşıyor, mutluluğu tekrar yakalamak öyle zorlaşıyor ki… İyi okul, iyi meslek, iyi iş imkânı… diye size hayatı kakalayan olursa dövebilirsiniz onu! O derece farklı bir şey mutluluk. Bir nevi aradığını bulma.

Fotoğraf çekmeye bayılırım. Daha geçen sene DEFOT ve EFOT topluluklarını denedim. Bir sene ders gördük ama çok da bir şey katmadı bana. Fotoğraflarımın bir kısmını burada görebilirsiniz.

Fotomontaj da aynı ölçüde zevkli benim için. Fotomontaj ile başka dünyalara giderim. Bazen mavi asfalt, sarı ağaç, kırmızı gökyüzü yaparım, bazen de insanları farklı dünyalara taşırım. Her fotoğrafımın ve fotomontajımın yeri bende ayrıdır. Fotomontajlarımı da bu sitede paylaşıyorum. Benim için çok özelleri hariç. Onları asla göremeyeceksiniz.

Yazı yazmayı severim. İnsanlar kafayı üşütünce ne yapar bilemem ama ben yazarım. Yazacaksın arkadaş, budur olay. Ve böyle düşünerek yazmaya 11 Kasım 1997’de başladım =) O zamandan beri günlük tutuyorum. Günlüğüm bana özel, içinde neredeyse gerçek ben var. Genelde sevinçlerimi yazmasam da tüm dertlerimi yazmışım oraya. Geri dönüp “Allah belamı versin, ne büyük bir hata yapmışım.” diyerek pişman olmak için birebir. Bazen okuyorum, eskiye dönüyorum… Diyorum “İlginç, ben hiç mi mutlu olmadım?”. Aslında oldum. Ama ya birçoğunu günlüğe yazmaya üşenmişim ya da günlüğe yazmaya değer bulmamışım. Belki de günlük değil, dert defteri demeliyim? Zaten genelde günlüğümü okumamayı tercih ederim. En azından üstünden 5 yıl geçmeden okumak ve eskiye dönmek bana sadece pişmanlık getiriyor. Komik ve eğlenceli anılarıma bile “Aaaah aaah, keşke şimdi de böyle devam etseydi…” diyorum. “Anılar için yaşamamak” için günlüğümü okumuyorum.

Haydi, biraz da müzikten bahsedelim. En sevdiğim üç grup Epica, Nightwish ve Evanescence. Eskiden olsa Evanescence’a ayrıcalık yapar, “en iyisi o ama diğerleri de iyi” derdim. Ama artık değil. Bu grupları çok seviyor ve el üstünde tutuyor olabilirim ama aslında her tür müziği dinlerim. (Arabeski müzikten sayamıyorum, kusura bakmayın.) Türkçe müzik ile aram ciddi derecede bozuk. En ünlü grupları bile bilemediğim olabiliyor. Bunun yanında, eski şarkılara bayılırım. 70’ler, 80’ler ne güzelmiş onlar… O dönenim müziğine ayrı bir saygım var benim. Belki bir gün dinlenesi şarkılar ya da en efkârlık şarkılar gibi listeler de yazarım bloguma, belli mi olur?

Geziyi severim. Neresi olursa! Bir sürü yer gezdim. Say say bitmez. Mesela deneyeyim saymayı: Antalya, İzmir, Manavgat, Kaş, Alanya, Kemer, Göynük, Beldibi, Phaselis, Çıralı, Olympos, Burdur, Isparta, Ankara, Sincan, Denizli, Pamukkale, Ortaklar, Fethiye, Marmaris, Kuşadası, Davutlar, Konya, Efes, Selçuk, Tire, Şirince, Cunda Adası, Şeytan Sofrası, Sığacık, Aspendos, Urla, Çeşme, Torbalı, Seferihisar, Foça, Ayvalık, Bursa, Uludağ, Yalova, Armutlu, Nazilli, Ödemiş, Akhisar (bak ekledim 😀 ) ve şu an aklıma gelmeyen başka yerler… Diğer taraftan gezileri yürümek ve otobüsle diye ikiye ayırırsak ikisinin benim için ayrı ayrı anlamı olacaktır.

Yürümek en güzel şeylerden biri olsa gerek. Kendinizle baş başa kalırsınız yürürken. Eğer mutsuzsanız feci efkâr yaparsınız. Hayatınızı ve hatalarınızı gözden geçirme imkânı verir. Geleceğinizi planlayabilirsiniz. Atabileceğiniz adımları dikkatle incelersiniz. Siz bunları yaparken manzara geçip gidiyordur. Fark etmeden kilometrelerce yürümüşsünüzdür. İşte yürüyüşün benim için anlamı budur.

Şimdiye kadar en uzun yürüyüşüm 17 km. (molasız) Konak’tan başlayıp, Alsancak İskele’ye gitmek, oradan geri dönerek kıyıdan İnciraltı Özdilek’e kadar gitmek 17KM’ye denk geliyor. Benim güzergâhım. Ama daha uzunları da olacak.

Şehirlerarası otobüs yolculuğu da müthiş bir şey. Tekli koltuğunuzda oturur ve ikramlar bittikten sonra kendinizle baş başa kalırsınız. Hele geceyse ve arkalardaysanız… Dışarıya dair bir şey de yoktur. Işıklar kapanır ama uyuyamazsınız. Düşünmek için vakittir. Tabi eğer bir şeylerden kaçmıyorsanız.

Antalya’m vardır şehirlerarası yolculuğun diğer ucunda genelde. Antalya huzur vericidir. Güzel İzmir ve Ege Üniversitesi’nin kötü olaylarından kaçma imkânı verir. Birkaç gün sonra geri döneceğinizi ve her şeye kaldığınız yerden devam edeceğinizi bilirsiniz ama yine de aradaki o Antalya molası size iyi gelir. İnsanlar size kaçarak bir yere varamayacağınızı söyler. Zaten temelli kaçmak elde değildir. Ama arada bir olaylardan uzak kalmak için mola vermek iyidir. Araya yüzlerce kilometre mesafe koymak daha da iyi.

Daha eğlenceli şeylere geçelim… Bowling! En sevdiğim spor. Öyle çok müthiş değilim. Ama rezil kepaze de olmuyorum. Genelde 90 puan yaparım. Rekorum 131. Ama İzmir’de en çok 128 yapabildim. 8 medium topu kullanırım. İstediğiniz an bowlinge davet edebilirsiniz. Kim olursanız olun gelirim, o derece seviyorum. =)

Ve kitaplar… Okumak. Macera ve polisiye romanları severim. Cinayet vs. olduğunda roman ayrı bir güzel oluyor. Fantastik sevdiğim bir tür değildir ama Harry Potter serisi ayrdır. Nelson DeMille’nin romanları güzeldir. Falandır filandır…

(ve burada Umut sıkılır, yazmayı bırakır. Eğer merak ettiğiniz bir şey varsa soruverin =) )